რა არის თიაქარი და როგორ შეიძლება მასთან გამკლავება?

თიაქარი (ჰერნია) არ წარმოადგენს ერთ კონკრეტულ დაავადებას, არამედ მას მიეკუთვნება სხვადასხვა მდგომარეობა, რომლის დროსაც ორგანო ან მისი ნაწილი გადმოდის იმ ფიზიოლოგიური საზღვრებიდან, სადაც ის ჩვეულებრივ მდებარეობს. თიაქარი შეიძლება განვითარდეს მუცლის ღრუში, ხერხემლის მიდამოებში, საყლაპავ მილის არეში და სხეულის სხვა ზონებში. ამ სტატიაში დეტალურად განვიხილავთ თიაქრის სახეებს, სიმპტომებს, მკურნალობის გზებს და პრევენციას.

თიაქრის სახეობები სხვადასხვა ლოკალიზაციის მიხედვით

• საზარდულის თიაქარი

საზარდულის თიაქარი ყველაზე გავრცელებული ფორმაა, რომელიც განსაკუთრებით ხშირად გვხვდება მამაკაცებში. ამ შემთხვევაში მუცლის ღრუს შიგთავსი გადმოინაცვლებს საზარდულის არხში, რაც შეიძლება შესამჩნევი იყოს დგომის ან ფიზიკური დატვირთვისას. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ფორმისთვის კონკრეტული სამკურნალო პრეპარატები ნაკლებად გამოიყენება და ხშირად ქირურგიული ჩარევაა საჭირო, აუცილებელია დროული დიაგნოსტიკა.

• კუჭის თიაქარი

კუჭის თიაქარი ვითარდება მაშინ, როდესაც კუჭის ნაწილი გადადის დიაფრაგმის ზედა მხარეს. პაციენტს ხშირად აწუხებს ტკივილი მუცლის ზედა არეში, შებერილობა და გულძმარვა. ამ ფორმის თიაქარი ხშირად მიმდინარეობს გასტრიტთან ერთად. მდგომარეობის სამართავად კი აუცილებელია დიეტის დაცვა და კუჭის ლორწოვანისთვის განკუთვნილი პრეპარატების მიღება.

• საყლაპავის თიაქარი და საყლაპავი მილის თიაქარი

საყლაპავის თიაქარი ვითარდება მაშინ, როდესაც კუჭის ნაწილი საყლაპავი მილის გავლით ზედა მხარეს გადაინაცვლებს. ამ დროს ხშირია გულძმარვა, ყლაპვის გაძნელება, ტკივილი მკერდის არეში და ზოგჯერ — არითმიაც. 

• მუცლის თიაქარი

მუცლის თიაქარი ვითარდება მუცლის კედლის სუსტი წერტილიდან, საიდანაც ნაწლავის ან ცხიმოვანი ქსოვილი გადმოდის გარეთ. პაციენტს აღენიშნება მუცლის შეშუპება ან სიმაგრე, რომელიც ძლიერდება დაძაბულობის დროს. მდგომარეობა შეიძლება იყოს თანდაყოლილი ან გამოიწვიოს ოპერაციის შემდგომმა გართულებებმა.

• ხერხემლის თიაქარი

თიაქარი ხერხემალზე ნიშნავს მალთაშორისი დისკის ბირთვის გადაადგილებას, რომელიც ზეწოლას ახდენს ნერვულ ფესვებზე. ამას ახლავს ზურგის ტკივილი, სხეულის ნაწილების დაბუჟება და ზოგჯერ — თავის ტკივილიც. ამ დროს ხშირად ვითარდება ქრონიკული ტკივილი, რაც შეიძლება დეპრესიასაც კი იწვევდეს. 

• დისკის თიაქარი

დისკის თიაქარი იგივე ხერხემლის თიაქრის ფორმაა და ყველაზე ხშირად გვხვდება წელის ან კისრის არეში. მასთან ასოცირდება ტკივილი მოძრაობისას, კიდურების დაბუჟება და ზოგჯერ ფუნქციური შეზღუდვაც.

• წელის თიაქარი

წელის თიაქარი — იგივე თიაქარი ხერხემალზე — ხასიათდება ძლიერი ტკივილით წელის არეში, რომელიც მოძრაობისას ძლიერდება. ტკივილი შეიძლება გავრცელდეს ფეხებზეც და ჩხვლეტის ან დაბუჟების მსგავს შეგრძნებებს იწვევდეს. მძიმე ფორმის შემთხვევაში, შესაძლოა საჭირო გახდეს ქირურგიული ჩარევა.

• კუდუსუნის თიაქარი

კუდუსუნის თიაქარი საკმაოდ იშვიათი ფორმაა. მისი დიაგნოსტირება რთულია, რადგან სიმპტომები ხშირად ჰგავს სხვა ნევროლოგიურ დაავადებებს. ძირითადად აღინიშნება ტკივილი მჯდომარე მდგომარეობაში და სუსტდება დგომისას ან სიარულისას.

თიაქრის სიმპტომები სხვადასხვა ლოკალიზაციის მიხედვით

• ხერხემლის თიაქარი — სიმპტომები

ხერხემლის თიაქრის სიმპტომებში შედის ზურგის ან კისრის ტკივილი, კიდურების დაბუჟება, მოძრაობის შეზღუდვა და ზოგჯერ თავის ტკივილი. ხანგრძლივმა ტკივილმა შეიძლება ფსიქოლოგიურ მდგომარეობაზეც იმოქმედოს და დეპრესია გამოიწვიოს.

• კუჭის თიაქარი — სიმპტომები

კუჭის თიაქრის დროს ხშირია გულძმარვა, ტკივილი მუცლის ზედა არეში, შებერილობა და ზოგჯერ — ღებინება. აღნიშნული სიმპტომები ხშირია ჭამის შემდეგ ან ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში ყოფნისას.

• საყლაპავის თიაქარი — სიმპტომები

საყლაპავის თიაქრისას პაციენტს აწუხებს მკერდის წვა, ყლაპვის გაძნელება, ხმის ჩახლეჩა და არითმია. ხშირია ღამის საათებში სითხის აღმავალი მოძრაობა და ყელის გაღიზიანება.

• მუცლის თიაქარი — სიმპტომები

მუცლის თიაქრის სიმპტომებია მუცლის არეში შესამჩნევი გამონაშვერი, ტკივილი დაძაბულობისას, დაჭიმულობის ან წვის შეგრძნება, შებერილობა და ზოგჯერ საჭმლის მონელების პრობლემები.

რა იწვევს თიაქარს და როგორია რისკფაქტორები? 

თიაქარი იმგვარი პათოლოგიური პროცესია, რომელიც ყველაზე ხშირად ვითარდება სხეულის იმ არეებში, სადაც კუნთოვანი ქსოვილი ან შემაკავებელი სტრუქტურები სუსტდება ან ზეწოლის ქვეშ ექცევა. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგიერთ შემთხვევაში თიაქარი შეიძლება თანდაყოლილი იყოს, უმეტესად ის გამომდინარეობს შეძენილი მექანიკური ან ფუნქციური მიზეზებიდან. ამასთან, მისი განვითარება კონკრეტული თუ მრავალი რისკფაქტორის თანხვედრის შედეგია.

• კუნთოვანი კედლის სისუსტე

თიაქრის განვითარების ძირითადი მექანიზმია კუნთოვანი ან შემაერთებელი ქსოვილის დაძაბულობა ან სისუსტე. როცა კუნთები ვერ ასრულებს შემაკავებელ ფუნქციას, მუცლის ღრუს ორგანოები ან ხერხემლის დისკის შიგთავსი შეიძლება დაირღვეს ამ სუსტ ადგილას.

• თანდაყოლილი ანატომიური დეფექტები

ზოგჯერ თიაქარი ბავშვობიდანვეა გამოწვეული თანდაყოლილი დეფექტით — მაგალითად, დიაფრაგმის ხვრელი ან არასაკმარისად განვითარებული შემაერთებელი ქსოვილი. ასეთი ტიპის თიაქარი ხშირად ვლინდება ცხოვრების ადრეულ ეტაპზე.

• ფიზიკური გადატვირთვა

მძიმე საგნების ხშირად ან არასწორად აწევა, ინტენსიური ფიზიკური შრომა და სპორტული დატვირთვა (განსაკუთრებით მუცლის ზონის დაჭიმვა), ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული მიზეზია თიაქრის განვითარებისას. გადაჭარბებული ფიზიკური ძალისხმევა განსაკუთრებით საფრთხეს უქმნის წელისა და მუცლის კედლის სტრუქტურებს.

• ჭარბი წონა

მუცლის ღრუს შიდა წნევის მატება, ჭარბი ცხიმოვანი მასის გამო, ზრდის თიაქრის წარმოშობის რისკს. ეს განსაკუთრებით ეხება კუჭის, საყლაპავის ადა მუცლის თიაქრებს. ზედმეტი წონა მუდმივად აწვება კუნთოვან კედელს და მას დროთა განმავლობაში ასუსტებს.

• ორსულობა

ქალებში ორსულობა ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული რისკ-ფაქტორია. მუცლის შიდა წნევა იზრდება და კუნთოვანი სტრუქტურები იჭიმება. განსაკუთრებით მაღალია თიაქრის ალბათობა მრავალნაყოფიან ორსულობასა და ხშირ მშობიარობათა შემთხვევებში.

• ქრონიკული ხველა და გახშირებული ცემინება

განსაკუთრებით სასუნთქი გზების ქრონიკული დაავადებების დროს, მუდმივი ხველა და შეკუმშვები მუცლის შიდა წნევას ზრდის. ეს პროცესი იწვევს წნევით დატვირთვას დიაფრაგმასა და მუცლის კედელზე, რაც ხელს უწყობს თიაქრის განვითარებას.

• შეკრულობა და გაძნელებული დეფეკაცია

ხშირი შეკრულობა და დეფეკაციისას გადაჭარბებული დაძაბულობა ქმნის შიდა წნევის მატების პირობებს, რაც განსაკუთრებით საფრთხის შემცველია მუცლისა და საზარდულის თიაქრის ფორმებისთვის.

• ხანდაზმული ასაკი

ასაკთან ერთად, კუნთოვანი და შემაერთებელი ქსოვილები კარგავს ელასტიკურობასა თუ სიმტკიცეს. ასევე, მცირდება ქსოვილების რეგენერაციის უნარი. ეს თიაქრის რისკს ზრდის, განსაკუთრებით წელისა და ხერხემლის მიდამოებში.

• ანამნეზში ქირურგიული ჩარევა

ოპერაციის შემდგომ დაზიანებული ან გაჭრილი ქსოვილები შესაძლოა სუსტ ადგილად იქცეს, საიდანაც ვითარდება პოსტოპერაციული თიაქარი. ეს ფორმა ერთ-ერთი ყველაზე ხშირია მუცლის ღრუს ოპერაციებიდან რამდენიმე კვირის ან თვის შემდეგ.

• თამბაქოს მოხმარება

სიგარეტი აფერხებს კოლაგენის სინთეზს და აუარესებს ქსოვილების აღდგენის პროცესს. ასევე, ზრდის ქრონიკული ხველის ალბათობას, რაც თავის მხრივ თიაქრის ხელშემწყობი ფაქტორია.

• გენეტიკური მიდრეკილება

თუ ოჯახის წევრებში ფიქსირდება თიაქრის შემთხვევები, ეს მნიშვნელოვნად ზრდის რისკს მემკვიდრეობით ანატომიური ან კუნთოვანი მახასიათებლების საფუძველზე.

თიაქარი და თანმხლები მდგომარეობები 

ხშირად თიაქარს თან ახლავს სხვადასხვა დამატებითი მდგომარეობა, რომლებიც ან მის განვითარებას უწყობს ხელს, ან თიაქრისგან გამოწვეული მექანიკური და ბიოქიმიური ცვლილებების შედეგია. სწორი დიაგნოსტიკა და მკურნალობა გულისხმობს არა მხოლოდ თიაქრის მართვას, არამედ ამ თანმხლები პრობლემების იდენტიფიცირებას და მათი პარალელური მკურნალობის საჭიროებასაც. 

საყლაპავის თიაქარი და არითმია

ერთ-ერთი ნაკლებად ცნობილი, თუმცა სამედიცინო თვალსაზრისით მნიშვნელოვანი თანმხლები პრობლემა, რომელიც შეიძლება გამოიწვიოს საყლაპავის თიაქარმა, არის გულის არითმია — გულის რიტმის დარღვევა. ეს მდგომარეობა უმეტესად ვითარდება მაშინ, როცა საყლაპავის თიაქრის ფონზე კუჭის ზედა ნაწილი ზეწოლას ახდენს ვაგუსის ნერვზე, რომელიც პასუხისმგებელია გულის რიტმის რეგულირებაზე.

ზეწოლის შედეგად შეიძლება განვითარდეს ზედმეტი ვაგოტონიური აქტივობა, რაც გულისცემის შენელებას ან არათანაბარ მუშაობას იწვევს. პაციენტებს ხშირად აქვთ გრძნობა, თითქოს გულისცემა წამიერად წყდება, ან აჩქარებულად მუშაობს. ამ შემთხვევაში ხშირად იკვეთება საყლაპავის თიაქრის თანმხლები სიმპტომებიც — გულძმარვა, ყლაპვის გაძნელება და ღამის საათებში სითხის ამოსვლა.

თიაქარი ქალებში

ქალებში თიაქარი შეიძლება გამოვლინდეს სხვადასხვა ფორმით და ხშირად დაკავშირებულია ფიზიოლოგიურ თუ ჰორმონალურ ცვლილებებთან. ორსულობა ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი რისკფაქტორია — მუცლის ღრუს შიდა წნევის მატება, წონის მატება და კუნთოვანი სისტემის გადაჭიმვა ქმნის პირობას მუცლის ან საყლაპავის თიაქრის განვითარებისათვის. ხშირია საყლაპავის თიაქრით გამოწვეული რეფლუქსი და გულძმარვა ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში.

მენოპაუზის შემდეგ, ქალებში იკლებს ესტროგენის დონე, რაც იწვევს კუნთოვანი და შემაერთებელი ქსოვილების სიმტკიცის შემცირებას. შედეგად, შესაძლოა განვითარდეს მუცლის, საზარდულის ან წელის თიაქარი. ასევე აღსანიშნავია, რომ ჰორმონული დისბალანსი ზოგჯერ აფერხებს კუნთოვანი ქსოვილის რეგენერაციას, რაც თიაქრის ქირურგიული მკურნალობის შემდგომაც შეიძლება გართულებებში გადაიზარდოს.

საგულისხმოა, რომ ქალებში თიაქარი ხშირად ემთხვევა მენსტრუალური ციკლის დარღვევებს, კუჭ-ნაწლავის პრობლემებს, ჰორმონულ ცვლილებებს და ზოგჯერ ქრონიკულ დაღლილობასაც. სწორედ ამიტომ, ქალებში თიაქრის მკურნალობა ხშირად მოითხოვს არა მხოლოდ ქირურგის ან გასტროენტეროლოგის ჩარევას, არამედ ენდოკრინოლოგს, გინეკოლოგსა და ფსიქოლოგსაც კი.

ქრონიკული ტკივილი და ფსიქოემოციური ფონი

თიაქრის მიერ გამოწვეული ქრონიკული ტკივილი — განსაკუთრებით ხერხემლის, დისკის და წელის თიაქრის დროს — დროთა განმავლობაში მოქმედებს პაციენტის ფსიქიკურ მდგომარეობაზე. მუდმივი დისკომფორტი, მოძრაობის შეზღუდვა და ძილის დარღვევა ხშირად იწვევს სტრესს, გაღიზიანებას, ემოციურ მერყეობასა და ზოგჯერ დეპრესიასაც.

კვლევების მიხედვით, ნევროლოგიური ტკივილის მქონე პაციენტთა დიდი ნაწილი ავლენს დეპრესიულ მდგომარეობას ან შფოთვას. ეს ქმნის „ტკივილის-მრუდის“ მანკიერ წრეს, სადაც ფსიქიკური მდგომარეობა ამძაფრებს ტკივილის აღქმას, ხოლო ტკივილი აუარესებს ფსიქოემოციურ ფონს.

დიაგნოსტიკა და გამოკვლევები 

თიაქრის დიაგნოსტიკა არ არის მხოლოდ სიმპტომებზე დაყრდნობით შეფასება — ის მოითხოვს დეტალურ გამოკვლევას და ზოგჯერ მრავალფაზიან მიდგომას, რათა დადგინდეს თიაქრის ზუსტი ლოკალიზაცია, ზომა, ფორმა და გართულებების არსებობა. სწორად ჩატარებული დიაგნოსტიკა აუცილებელია ეფექტური მკურნალობის დასაგეგმად და გართულებების თავიდან ასაცილებლად.

კლინიკური გასინჯვა

დიაგნოსტიკის საწყის ეტაპზე ყოველთვის ტარდება ფიზიკური გასინჯვა. ექიმი აფასებს პაციენტის ჩივილებს, როგორებიცაა ტკივილი, შეშუპება, გულძმარვა, დაბუჟება ან მოძრაობის შეზღუდვა. ვიზუალური დათვალიერება და პალპაცია (დამიზნებით შეხება) განსაკუთრებით ინფორმატიულია მუცლის, საზარდულისა და კანქვეშა თიაქრების შემთხვევაში, როდესაც შეიძლება შესამჩნევი იყოს გამონაშვერი თუ სიმაგრე დგომისას ან ხველის დროს.

ულტრაბგერითი კვლევა (ექოსკოპია)

ულტრაბგერითი კვლევა ხშირად გამოიყენება მუცლის, საზარდულისა და ოპერაციისშემდგომი თიაქრების დიაგნოსტირებისთვის. ის საშუალებას იძლევა, დავინახოთ, გადმოვიდა თუ არა ნაწლავი ან ცხიმოვანი ქსოვილი კუნთოვანი კედლის სუსტ წერტილში და რა ზომისაა თიაქრული პარკი. ულტრაბგერითი მეთოდი არაინვაზიური და უსაფრთხოა, რაც მას საწყის ეტაპზე ერთ-ერთ ძირითად ინსტრუმენტად აქცევს.

რენტგენოლოგიური კვლევები

რენტგენის მეშვეობით შესაძლებელია საყლაპავის ან კუჭის თიაქრის დიაგნოსტირება, განსაკუთრებით მაშინ, როცა გამოიყენება კონტრასტული საშუალება (ბარიუმის გადაყლაპვა). ეს ტესტი ნათლად აჩვენებს, როგორ გადაადგილდება საკვები საყლაპავ მილში და ჩანს თუ არა კუჭის ნაწილის ზემოთ წევა.

ენდოსკოპია (FGDS — ფიბროგასტროდუოდენოსკოპია)

საყლაპავისა და კუჭის თიაქრის დიაგნოსტიკისთვის ყველაზე ინფორმატიული მეთოდია ენდოსკოპია. ამ პროცედურისას კამერიანი მილი (ენდოსკოპი) შეჰყავთ პაციენტის საყლაპავში და ექიმი პირდაპირ ხედავს ლორწოვანი გარსის მდგომარეობას, ანთებას, ეროზიასა და კუჭის ნაწილობრივი გადაადგილების ფაქტს. ენდოსკოპია ასევე ხშირად ცხადყოფს თანმხლებ დაავადებებს, როგორებიცაა გასტროეზოფაგური რეფლუქსი, გასტრიტი, ან ნაწლავის ეროზიები.

კომპიუტერული ტომოგრაფია (CT) და მაგნიტურ-რეზონანსული ტომოგრაფია (MRI)

ხერხემლის თიაქრის, დისკის თიაქრისა და კუდუსუნის თიაქრის დიაგნოსტიკა, ძირითადად, ხორციელდება MRI ან CT ხელსაწყოებით. ეს მეთოდები გამოირჩევა მაღალ სიზუსტით და აჩვენებს მალთაშორის დისკში არსებულ პათოლოგიებს, ნერვულ ფესვებზე ზეწოლას, დისკის გარღვევასა და ანთებით პროცესებს. MRI განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია იმ შემთხვევებში, როცა პაციენტს აღენიშნება ტკივილი, დაბუჟება ან ფუნქციური შეზღუდვა, მაგრამ გარეგანი თიაქრის ნიშნები არ იკვეთება.

ელექტრონეიროგრაფია და ნეირომიოგრაფია

თუ თიაქარი ეხება ნერვულ ქსოვილზე ზემოქმედებას (მაგალითად, ხერხემლის ან დისკის თიაქრის დროს), ტარდება ნერვული გამტარობის ანალიზი — ელექტრონეიროგრაფია (ENG) და ნეირომიოგრაფია (EMG). ამ მეთოდებით განისაზღვრება ნერვის ფუნქციური მდგომარეობა, დაზიანების დონე და აღდგენადობის პოტენციალი.

ლაბორატორიული ანალიზები

თვითონ თიაქრის დიაგნოსტირებისთვის ლაბორატორიული ანალიზები პირდაპირ არ არის საკმარისი, მაგრამ ზოგიერთ შემთხვევაში ტარდება სისხლის საერთო ან ბიოქიმიური ანალიზი. ასევე, შეიძლება საჭირო გახდეს ინფექციის ნიშნების გამოკვეთა ოპერაციის შემდგომ ან თიაქრის ნეკროზის რისკის შეფასებისას.

თიაქაროს მკურნალობის მეთოდები

თიაქრის მკურნალობა დამოკიდებულია მის ტიპზე, ზომაზე, სიმძიმეზე, გართულებების არსებობასა და პაციენტის ზოგად ჯანმრთელობაზე. ზოგიერთ შემთხვევაში შესაძლებელია სიმპტომების მართვა მხოლოდ კონსერვატიული (არაქირურგიული) გზით, თუმცა სხვა შემთხვევებში აუცილებელი ხდება ქირურგიული ჩარევა. 

თანამედროვე მიდგომა გთავაზობთ ინტეგრირებულ სტრატეგიას, რომელიც მოიცავს მედიკამენტურ თერაპიას, ცხოვრების წესის კორექციას, ფიზიოთერაპიას და, საჭიროების შემთხვევაში, ოპერაციულ მკურნალობას.

მაგალითად, პაციენტების დიდ ნაწილს, განსაკუთრებით საყლაპავის თიაქრის დროს, შეუძლია მდგომარეობის გაუმჯობესება სწორი კვებისა და ჩვევების შეცვლით. ასეთ რეკომენდაციებში შედის:

• მცირე ულუფებით, ხშირი კვება
• ძილის წინ ჭამის თავიდან აცილება
• წონის ნორმალიზება ჭარბწონიანობის შემთხვევაში
• თამბაქოსა და ალკოჰოლის სრული გამორიცხვა
• მაღალი ბალიშით ძილი, რათა შემცირდეს მჟავის საყლაპავის ამოსვლის რისკი
• ცხიმიანი, შებოლილი და პიკანტური საკვების გამორიცხვა

ასევე, ხერხემლის, წელის და დისკის თიაქრის დროს ძალიან ეფექტურია ფიზიოთერაპიული პროცედურები და ინდივიდუალურად შერჩეული ვარჯიშები. თუმცა სიფრთხილეა საჭირო იმ შემთხვევებში, როცა თიაქარი აქტიურ ფაზაშია — არასათანადო ვარჯიშმა შესაძლოა მდგომარეობა გააუარესოს, ამიტომ ფიზიოთერაპიის კურსი აუცილებლად სპეციალისტის მიერ უნდა დაინიშნოს.

რაც შეეხება მედიკამენტურ მკურნალობას, აქვე გაგიზიარებთ ფარმაცევტული კომპანია SmartPharm-ის მიერ საქართველოს ბაზარზე გავრცელებულ მედიკამენტებს, რომლებიც მნიშვნელოვნად დაგეხმარებათ თიაქართან ბრძოლაში.

პირველი, ეს არის ოქსა B12 — ნეიროტროპული ვიტამინის პრეპარატი, რომელიც შეიცავს აქტიურ ფორმას ვიტამინ B12-ის — მეკობალამინის სახით. ის წარმოადგენს ერთ-ერთ ყველაზე საჭირო კომპონენტს ცენტრალური და პერიფერიული ნერვული სისტემის სწორად ფუნქციონირებისთვის. მისი გამოყენება განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია მაშინ, როცა თიაქარი დაკავშირებულია ნერვების დაზიანებასთან, მაგალითად ხერხემლის თიაქრის, დისკის თიაქრის ან წელის თიაქრის დროს.

უფრო დეტალურად რომ განვიხილოთ, ხერხემლის თიაქრის შემთხვევაში მალთაშორისი დისკის ბირთვი გადაადგილდება და ზეწოლას ახდენს მიმდებარე ნერვულ ფესვებზე. ეს იწვევს ძლიერ ტკივილს, დაბუჟებას, მოძრაობის შეზღუდვას და ზოგჯერ ფუნქციის დაკარგვას კიდურებში. ასეთ დროს ნერვული ქსოვილი ზიანდება და საჭიროებს რეგენერაციას.

ოქსა B12 კიხელს უწყობს:

• დაზიანებული ნერვული ქსოვილის აღდგენას
• ანთებითი პროცესის შემცირებას
• ნერვული იმპულსების გადაცემის გაუმჯობესებას
• ტკივილის ინტენსივობის შემცირებას

ხოლო გასტროპროტექტი არის პრეპარატი, რომელიც იცავს კუჭის ლორწოვან გარსს და ამცირებს კუჭის მჟავიანობას. ის ხშირად ინიშნება გასტროეზოფაგური რეფლუქსის (GERD) დროს, რაც საყლაპავის თიაქრის ერთ-ერთი მთავარი გამოვლინებაა. როდესაც კუჭის ნაწილი საყლაპავ მილში გადმოინაცვლებს, მჟავა ბრუნდება საყლაპავში და იწვევს გულძმარვას, ყლაპვის გაძნელებას, ტკივილსა და ხველას.

გასტროპროტექტი უზრუნველყოფს:

• კუჭის ლორწოვანის დაცვას მჟავისგან
• გულძმარვისა და წვის შეგრძნების შემცირებას
• გაღიზიანებული საყლაპავი მილის მკურნალობას
• ანთებითი პროცესის შეჩერებას

ზოგადად, გასტროპროტექტის გამოყენება მნიშვნელოვნად ამცირებს საყლაპავის თიაქრით გამოწვეული არითმიის რისკსაც, რომელიც ვაგუსის ნერვზე ზეწოლისას ვითარდება. ასევე, პრეპარატი ხელს უწყობს უკეთეს ძილს, რადგან გულძმარვა ხშირად ღამით ძლიერდება, ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში ყოფნისას.